Wilt u ons werk financieel ondersteunen? Doe een kleine donatie en klik hier

De laatste updates in uw mail!

U hoeft niets te missen. leder weekend krijgt u de hoogtepunten van Maurice van afgelopen week in uw mail. Met opmerkelijke artikelen, meer achtergrond en toelichtingen.

Making a Murderer deel 3

Making a Murderer deel 3 - 4166
Samenvatting van het artikel

Making a Murderer deel 3 Bijna 3 jaar geleden, na het uitkomen van Making a Murder beschreef ik op deze plek, dat voor mij het een feest (sic) van herkenning was bij deze geweldige Netflix-documentaire: Vrijwel elk element uit deze zaak is er een analogie met de Deventer Moordzaak. De tweede serie, die inmiddels beschikbaar […]

Lees volledig artikel: Making a Murderer deel 3

Leestijd: 6 minuten

Making a Murderer deel 3

Bijna 3 jaar geleden, na het uitkomen van Making a Murder beschreef ik op deze plek, dat voor mij het een feest (sic) van herkenning was bij deze geweldige Netflix-documentaire: Vrijwel elk element uit deze zaak is er een analogie met de Deventer Moordzaak.

De tweede serie, die inmiddels beschikbaar gekomen is, gaat eigenlijk over twee verhaallijnen. Allereerst de pogingen om bij de rechters gedaan te krijgen om het gênante verhoor van de 16-jarige zwakbegaafde neef Brendon van de hoofdpersoon Steven Avery als bewijs te laten vervallen.

Juist omdat het hele verhoor van die neef uit 2006 op beeld is vastgelegd is duidelijk wat daar is gebeurd: een bekentenis afdwingen, die als die op onderdelen niet paste, vakkundig door de verhoorders, werd geleid naar uitspraken, die ze wel wilden. Tegen basale regels voor verhoor werd gezondigd. Dat een deel van die bekentenissen niet kloppen met gevonden bewijs (zoals het gebrek aan bloed in de slaapkamer, waar die neef het slachtoffer haar keel zou hebben doorgesneden), was voor het OM niet van belang: als het maar belastend voor Steven Avery was.

Onwil

Dit tweede deel van Making a Murderer laat goed de onwil zien van rechters en OM, om te erkennen dat er iets grondig fout is gegaan en zo zal deze zwakbegaafde neef minstens 40 jaar in de gevangenis moeten blijven zitten.

De tweede verhaallijn uit de tweede serie betreft de activiteiten van een nieuwe advocaat: Kathleen Zellner. Zij heeft al eerder 17 onschuldig veroordeelden vrij gekregen en doet datgene wat ik vanaf 2006 ook met een groep burgers bij de Deventer Moordzaak heb gedaan. Systematisch onderzoek verrichten naar het forensisch bewijs in deze moordzaak. Zij maakt daarbij gebruik van een serie experts; specialisten die deskundig zijn op het terrein van bloedspetters, DNA, vuurwapens, en het verbranden en verzagen van lichamen.

Deels door het verrichten van experimenten met de auto van het slachtoffer en deels door nieuw onderzoek op de voorwerpen, die een rol speelden bij de veroordeling (zoals een deel van een kogel, waarmee het slachtoffer doodgeschoten zou zijn). Maar ook door het bekijken van alle verslagen van het onderzoek door de politie en OM, zoals waar de speurhonden zijn gaan lopen, nadat de auto van het slachtoffer was gevonden.

Haar bevindingen passen, opvallend genoeg, één-op-één bij onze bevindingen bij de Deventer Moordzaak. Bij vrijwel iedere gebeurtenis bij Making a Murderer kan ik een vergelijkbare gebeurtenis van de Deventer Moordzaak plaatsen.

Forensisch bewijs

In die tweede serie komt Kathleen veel aan het woord en legt, ondersteund door de specialisten, haar aanpak uit. Over de misdaad en de dader(s) moet er een kloppend verhaal zijn dat voor de rechters en jury moet worden gepresenteerd. Met name het forensisch bewijs moet daarbij de basis vormen van dat kloppend verhaal. Forensisch bewijs moet daarbij goed geanalyseerd worden in welke mate dit het verhaal ondersteund of daarmee niet klopt.

Wat bij vrijwel alle zaken waar sprake is van een gerechtelijke dwaling (zo ook bij deze zaak als de Deventer Moordzaak) is de aanpak van OM, politie en het forensisch laboratorium zodanig dat:

  • Alleen de bewijsmiddelen worden onderzocht op datgene wat zou wijzen op de schuld van de verdachte.
  • Niet wordt gekeken naar alternatieve verklaringen voor het gevonden in het forensisch materiaal.
  • Niet wordt gezocht naar bewijsmiddelen, die zouden kunnen wijzen op onschuld van de verdachte.
  • Het verhaal dat gegeven wordt over hoe het gegaan is, niet past bij een groot deel van het forensisch materiaal en zit niet logisch in elkaar.

Bloedsporen

Bij Making a Murderer zien we o.a. hoe het team van Kathleen systematisch de bloedsporen van het slachtoffer en van de veroordeelde onderzoeken in de auto van het slachtoffer. Ze doen allerlei proeven op basis van de verklaring, die het OM daarover had gegeven, hoe het in die auto was gekomen. En goed te zien is, dat die bloedvlekken er nooit op de manier op gekomen kunnen zijn, zoals het OM aangaf. Een veel aannemelijker verklaring is dat die vlekken er op een andere manier in gekomen zijn en dat in ieder geval, die van de verdachte daarin door een derde zijn aangebracht.

Wat ook heel goed getoond wordt is dat als de sporen op de gevonden .22 mm kogel, die door het hoofd van het slachtoffer zou gegaan zijn, chemisch wordt onderzocht, er geen botsplinters worden gevonden, maar wel houtsplinters (er zijn divers kogelgaten in de schuur gevonden, wat in dat gebied waar veel geschoten en gejaagd wordt, normaal is). Kortom; die kogel is niet de dodelijke, zoals het OM die had gepresenteerd.

Ook blijkt het volgens de specialist onmogelijk te zijn dat het lichaam verbrand is in het vuur dat de veroordeelde voor zijn huis had gemaakt. Dan zouden er heel andere sporen moeten zijn achtergebleven. Het is veel waarschijnlijker dat het in een vuurton is gebeurd.

Sporen

Het meest belangrijke was dat de advocaat in deel 2 goed onderbouwd kon aantonen dat het slachtoffer is weggereden van de trailer van Steven en niet veel verder op de weg had ze haar moordenaar ontmoet. De sporen die de speurhonden hadden gevolgd kwamen uit het gebied waar die ontmoeting moet zijn geweest.

Maar voor de betrokkenen van OM en politie, maar ook de rechters, is dat geen reden om te twijfelen of ze Steven Avery terecht tot levenslang hebben veroordeeld. Hun overtuiging zit zo vast gebrand in hun hersenen -en het moeten onder ogen zien dat je twee mensen onterecht zolang in de gevangenis hebt gekregen is zo bedreigend-, dat wat er verder ook wordt aangedragen, zij niet om zullen gaan. Zelfs als er iemand zegt dat hij de echte moordenaar is, zullen ze dat niet accepteren, zegt Kathleen.

(Besef dat in Nederland bij de Schiedammer Parkmoord, toen Wik H. voor iets anders was opgepakt en bekende dat hij de dader was en niet Kees B. het OM haar best heeft gedaan bij de advocaat van Wik H. om die bekentenis weer weg te krijgen.  Ondanks dat hij daderkennis had en men ook makkelijk had kunnen vaststellen dat het onbekende DNA op het slachtoffer van hem was).

Kloppend verhaal

Sinds ik het tweede deel van de serie heb bekeken volg ik die advocaat via Twitter. En donderdag is ze naar buiten gekomen met nieuwe bevindingen en een volledig verhaal over hoe die moord echt is gegaan, inclusief additioneel bewijs. (Voor degenen die daarin geïnteresseerd zijn, zie je hier haar tweets)

Het belangwekkende is dat het nu een volledig kloppend verhaal is, waarbij alle forensische bewijzen passen in dat verhaal. Juist door mijn ervaringen bij de Deventer Moordzaak en mijn training als onderzoeker, dacht ik al dat het zo gegaan is, zoals Kathleen nu bekend heeft gemaakt.

Zij heeft nu ook nog extra bewijzen ter ondersteuning van dit verhaal. Het is nu compleet logisch wie de dader was en hoe hij door het planten van bepaalde sporen en het plaatsen van de auto, de schuld op Steven Avery heeft afgeschoven. (En wat ook een belangrijke bevinding is, dat de politie daar geen actieve rol bij heeft gespeeld, wat velen tot nu toe wel zullen hebben gedacht!).

Eigen belang

Het OM en de politie, die ook nog een eigen belang hadden bij het afstraffen van Steven Avery (gezien zijn claim van 35 miljoen dollar omdat hij 18 jaar ten onrechte had gevangen gezeten bij een eerdere zaak), maakten gebruik van deze kans, die de dader ze bood, en deden er alles aan (inclusief het schandelijke verhoor van het neefje van Steven Avery) om Steven te belasten en niets om te kijken of hij wellicht toch niet schuldig was.

De parallellen bij de Deventer Moordzaak zijn bij eigenlijk alle onderdelen van deze zaak aanwezig. Er is geen kloppend verhaal rondom het daderschap van Ernest Louwes. Forensisch bewijs is slecht onderzocht, en ondanks de mishandeling van belangrijke bewijsstukken (zoals de blouse van de weduwe) zijn er conclusies uitgetrokken om maar tot de veroordeling van Louwes te kunnen overgaan. En er is forensisch materiaal dat niet past bij een moord door Louwes. (Dan praat ik nog maar niet over de eerste veroordeling van Louwes in deze zaak in 2001 op basis van een mes dat het moordwapen niet bleek te zijn en speurhonden, waarvan de politiebegeleiders, valsheid in geschrifte hadden gepleegd.)

Bewijs dat Louwes vrijpleitte werd genegeerd of niet goed onderzocht. Belangrijke sporen op het Plaats Delict werden niet gezien of genegeerd. Zeker als ze niet pasten bij Louwes als de dader.

Plaats Delict

Zoals bij Making A Murderer ook werd gezegd kan je vanuit datgene wat je op het Plaats Delict aantreft plus het forensisch materiaal afleidden wat er gebeurd is, en het geeft ook duidelijke aanwijzingen wie de dader is.

Dat is ook het geval bij de Deventer Moordzaak. Er is een kloppend verhaal dat past bij een andere persoon dan Ernest Louwes. Informatie, die ik gedeeld heb met ervaren rechercheurs (o.a. bij mijn colleges, die ik gaf op de Politie Academie), waarbij ze mijn conclusies onderschreven. En iedereen die het complete verhaal en onderbouwing leest, zal bevestigen dat we op basis van de Deventer Moordzaak minstens een serie kunnen maken, zoals Making a Murderer. Op deze site tref je daar een deel van de info aan (de rest mag ik op last van een rechter niet tonen, maar is net zo explosief als de informatie die Kathleen Zellner donderdag naar buiten bracht).

Making a Murderer deel 3 - 4091

Niet willen erkennen

Maar evenals bij Making a Murderer, denk ik dat de gevestigde machten (OM, politie, NFI, rechters, justitie) er heel veel aan zullen doen om maar niet te moeten erkennen hoe fout ze zaten. Waarbij ze zich blijkbaar niet realiseren, dat ze daarmee uiteindelijk niet in het belang handelen van hun eigen instituut en autoriteit. Want vrijwel iedereen die naar Making a Murderer kijkt beseft hoe slecht OM, politie, forensische labs en de rechterlijke macht functioneren op het moment dat ze fouten hebben gemaakt en dat niet willen erkennen.

Ik vrees dat we -helaas- in de komende jaren nog wel een aantal nieuwe series van Making a Murderer krijgen. Zelfs nu de advocaat met dit kloppende verhaal is gekomen over wat er gebeurd is. Dan nog zal er veel verzet zijn om dit verhaal door OM en rechters serieus te laten nemen. Evenals dat het in Nederland nog lang zal duren voordat Ernest Louwes vrijgesproken wordt (e zelfs als dat zou gebeuren het OM zal weigeren de echte dader veroordeeld te krijgen).

Een goede en soepele procedure om grote fouten te herstellen is een van de belangrijkste kenmerken van een goed functionerende en nette rechtsstaat. Helaas zien we dat dit noch in Wisconsin, noch in Nederland het geval is.

U heeft zojuist gelezen: Making a Murderer deel 3.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.

Deel dit artikel: Twitter Facebook Linkedin WhatsApp
REACTIES
Reageer hier, maar met respect.

We verwelkomen respectvolle en relevante opmerkingen. Off-topic commentaren worden verwijderd. Als je illegale dingen doet, zullen we het verbieden.

 
De Hond = Trump2!? - 76750

De Hond = Trump2 !?

Opinie | 18 maart 2024

Blij dat mijn ouders niet meer leven - 75518
Mag Vijlbrief blijven zitten? - 74580